WE HEBBEN HEM! (en er is bezoek...)

Jajaja! Tralala!
We geloven eindelijk dat ze bestaan! En dan weten jullie natuurlijk allemaal waar het over gaat: luipaarden!

Tijdens onze safari is hij gespot, niet zomaar, met prooi in de boom en kleintje erbij. Dikke smile. We kunnen naar huis!

Maar dit nieuwtje verloopt natuurlijk niet geheel volgens chronologische volgorde…

Terug naar het eind van het vorige bericht, waarin Nele vertelde dat we erg uitkeken naar de komst van mijn ouwelui. De tijd vliegt voorbij als je wacht dus ze zijn inmiddels gearriveerd.

Oh nee niet helemaal, er was nog dat ene iets: Ziek zijn. Ik besloot nogmaals aan de buikproblemen te gaan en vond het deze keer ook weer nodig om er een portie koorts bij te nemen zodat ik een bezoekje kon brengen aan het ziekenhuis. Jaja, het ziekenhuis. Ik dus goed ziek en met koorts ga je hier niet zitten wachten en haal je een malaria test. Nele was ook niet fit dus die ook mee hup kijken hoe het hier gaat. Wij wachten tot we eindelijk op een papiertje onze namen mochten zetten. Gelukkig wilden ze niet alleen onze naam weten maar ook die van onze vaders. Dus die hebben ze ook. Nee we hebben geen religie. Nee echt niet. Niet eens christelijk? Nee ook niet. Ooooh interessant…

Dan mijn tribe oftewel mijn stam. Er staat nu ergens op een formuliertje in dit ziekenhuis ene Bart Loomans, trots lid van de Smurven. Hokje hier hokje daar en ja jullie voelen het wel aankomen allemaal. Het was echt een enorme puinbak vol met foute verwijzingen, verkeerde lokaties, foute mensen en veel vraagtekens. This is Tanzania, get used to it, zo vertelde de behandelend arts. Ik werd er ziek van…

Oh ja, de dag erna hadden ze dan voor Nele een speurtocht uitgezet. Het heette: zoek de uitslag. Ze waren heel erg negatief over de uitslag dus dat was positief: geen tropische ziektes!

Ik had niet verwacht dat mijn moeder het niet droog zou houden bij het weerzien, maar toch moest er een klein druppeltje uit haar ooghoek worden gewreven. Wat een schatje, maar wat fijn ook om die twee Bart-makers weer even vast te pakken.

Toen met de taxi terug naar Moshi wat al een hele boel nieuwe vergezichten en indrukken opleverde. Leuk om weer even alles als nieuw mee te mogen ervaren.

Avondje chillen, Moshi in en local food (geit) uitproberen. De dag erna na werktijd richting het weeshuis, want daar zaten ze ondertussen wel op te wachten. Voordat we naar het weeshuis gingen hebben we eerst nog een bezoekje gebracht aan een schooltje en natuurlijk de vijf jongens waarvoor het geld bij elkaar is gespaard. Het weeshuis was prachtig, de kinderen deden allemaal zeer enthousiast en hupfaldera een liedje lalalala. De cadeautjes werden natuurlijk als jackpotprijs ontvangen en binnen no time was de hele binnenplaats gevuld met spelende kinderen. Een indrukwekkende dag!

Dagje later, nog een bezoekje. Maar nu aan het ziekenhuis waar Nele aan het werk was. Het ziekenhuis zien geeft toch wel een betere indruk over waar ze nu precies haar trucje doet, zo was de reactie.

Ook met de voetjes door de blubber op de markt en vervolgens een blubberspoor achterlaten door de straatjes van Moshi is toch anders als je er ook echt zelf bij bent.

Dat was dat, maar dat was niet alles. Safari!

Geen tentjes, dat was te spannend, maar we hadden iets anders ‘geregeld’. Een bezoekje aan de Serengeti en de Ngorongoro krater. Helemaal niet leuk, maarja, als je hier bent moet je toch iets…

Voordat we de Serengeti in konden rijden moesten we via de rand van de Ngorongoro krater rijden. Een klein stopje bij het mooiste uitzicht ter wereld ging er daarom aan vooraf. Het was nog steeds even schitterend en indrukwekkend. Wat kan de natuur toch leuke dingen bedenken!

Omdat we maar drie dagen hadden zat er op dag 1 niet heel veel safari bij, maar waren we vooral onderweg naar de Serengeti om daar op de tweede dag onze safari echt te starten. Organisatie Matata Tours had voor ons een verblijf geregeld bij de researchers van het park omdat de lodges veel te duur waren en slapen in een tent niet ging. Tada this is Tanzania. Niks geregeld dikke fiets. Zoek het maar uit waar je slaapt, komt vast wel goed.

Ze hadden gelijk. 5 uur door de Serengeti zoekend naar een slaapplek later was het zover. We konden slapen. Top!

Normaal mag niemand ‘s nachts door de Serengeti crossen maar wij dus wel, gratis nachtsafari zullen we maar denken…

De dag erna was geweldig. We hadden maar 1 lekke band en 1 keer motorproblemen. Plus de safari zelf natuurlijk. Niet bepaald pech zoals bovenaan dit bericht al vermeld is. Bijna alle dieren passeerden de revue (op leeuwen, neushoorns en cheeta’s na) en jawel, de luipaard deed eindelijk mee!

Zie foto’s. Jippie dus! Goeie poses en mooie scene! Kan niet beter! Er klom op een gegeven moment zelfs een kleintje tegen de boom omhoog, maar deze moest helaas toegeven dat het hem niet ging lukken bij zijn moeder te komen. Na drie seconden tegen de stam van de boom te plakken viel deze dan ook weer naar beneden om zich vervolgens niet meer te laten zien.

Dan na deze dag door richting kraterrand, waar we in Rhino lodge zouden verblijven want dat had Matata Tours voor ons geregeld.

SCHUIF! OEH! AAAH! De schrik zit er in! Onze auto vliegt namelijk met volle vaart van het pad af om een meter of 30 verder tot stilstand te komen. Er was wat afgebroken. Gefopt! Jullie dachten zeker dat het bij die motorproblemen en lekke band zou blijven. Mooi niet!

Bij het rechtervoorwiel was namelijk iets losgetrild of afgebroken waardoor het wiel onbestuurbaar was. En we hebben dus even gekeken of je met 1 voorwiel kan sturen, maar beter regel je er dus twee die werken.

Dan sta je in de Ngorongoro conservation area tussen de Serengeti en de krater. Maar we hadden geluk bij dit ongeluk! We stonden namelijk pal naast een Masaai-dorp. En jullie weten het misschien allemaal wel: die hebben verstand van auto’s. De technicien en de eerste monteur stonden binnen no time dan ook aanwijzingen te geven met hun ebbenhouten stokjes en hun rode en blauwe monteurs-overalls. Heerlijk al die hulp, maar ze misten helaas net dat ene onderdeeltje…

Na 3,5 uur kwam dus de monteur van verweggistan eindelijk aanzetten en was het inmiddels alweer een paar uur pikkiedonker. “Als we het snel kunnen maken doen we dat en anders kunnen jullie vast met zijn auto mee terug, dan kom ik later” zei onze gids. Na drie kwartier kwam hij erachter dat het lang ging duren dus vertrokken we met de auto naar onze lodge. Een kwartier na aankomst kwam ook onze gids aanrijden (tja).

De lodge was heerlijk, prima eten, leuke toko en duurder dan we hadden afgesproken. Duurder dan we hadden afgesproken? Natuurlijk en niet eens geboekt. Dat hadden ze maar niet gedaan bij Matata want dit was toch duurder dan ze hadden gedacht. Nu werd duidelijk waarom ze ons tijdens de safari met leugens ergens anders wilden laten slapen. Wij wilden dit niet.

Gids geen geld genoeg bij, wij moeten slapen, lodge moet geld hebben. Oftewel betalen… Er zat niks anders op. Nu moeten we nog even langs bij Matata Tours om eventjes niet vriendelijk te zijn en geld terug te krijgen, iets wat een behoorlijke klus zal worden…

Maar zet je zorgen opzij, Hakuna Matata en hup die krater in om die leeuwenkoning te vangen! Het is tenslotte mijn verjaardag!

Prachtig wederom, twee mannetjesleeuwen kwamen we al snel tegen, een hoop ander wild vlees en natuurlijk een adembenemend landschap. Maar de topattractie kwam wat later: 6 leeuwen die op jacht leken te zijn. Prachtig hoe deze beesten achter elkaar paraderen, overzicht van de vlakte houden en vervolgens strategisch positie innemen. Helaas eindigde deze show niet met een bloedspetterend einde maar toch, dit pakken ze ons niet meer af!

Later keerden we terug naar de rust en zogenaamde luxe en vierden we mijn verjaardag met een lekker hapje bij de Italiaan die ook Chinees en ook Indiaas en ook nog veel meer dingen kon maken. Ik kreeg leuke kaarten van mensen die wat hadden meegegeven en leuke cadeautjes. Mooi mooi om 18 jaar oud te worden!

En nu, nu zitten die twee aapkes te genieten op Zanzibar en doen wij weer ons dagelijkse dingetje. We zien ze binnenkort nog 1 dagje hier en dan zijn ze weer naar Nederland. En ik ben daarna ook alweer bijna toe aan de terugvlucht.

Dus tot 30 oktober en daar voorbij! Kusje van Nele en groetje van mij!