Hoe we het leven hier een handje helpen

Ruim anderhalve week verder, en dat betekent: nieuwe verhalen!

In mijn geval betekent het dat ik hier inmiddels 5 baby’s op de wereld heb gezet en bij nog eens 4 bevallingen heb geassisteerd. De babyteller loopt dus aardig op ☺ , ook met de vele keizersnedes die ik inmiddels heb bekeken.

Het betekent ook dat ik hier langzaam begin te aarden… Steeds meer verloskundigen herkennen me en weten dus dat ik ‘ de blanke student ben die wel iets wil doen’. Ze vinden het inmiddels dus prima als ik een bevalling doe, maar daar blijft het (helaas) wel een beetje bij.. Meedenken over beleid zit er nog niet echt in, en zodra het ingewikkelder wordt nemen ze het liever van me over.

Zoals vorige week, toen er sprake was van een schouder dystocie (voor de leken onder jullie: het hoofd is dan al geboren, maar de schouder blijft steken achter het schaambot van de vrouw, dit is best een kritieke situatie want de baby vindt dit niet heel lang leuk..). Tijdens de geboorte van het hoofd zag ik al een teken wat hierop duidt (turtle signing, voor mijn lieve klasgenootjes en collegaatjes), en ook tijdens het uitwendig onderzoek had ik het kind al behoorlijk groot geschat. De schouder wilde dus inderdaad niet komen, dus de verloskundige nam het over. Jammer, want ik wist wel wat ik moest doen, maar dat wist zij dan weer niet.. Vanaf de zijkant dus maar gedaan wat gedaan moest worden: de benen van de vrouw zover mogelijk naar achter trekken (McRoberts, epi had ik eerder al gezet) en daar kwam de schouder (gelukkig!). Het publiek dat inmiddels gearriveerd was (andere artsen, verloskundigen, verpleegkundigen en studenten; want een mzungu die een bevalling doet en dan ook nog bij een schouder dystocie, dat is toch wel erg interessant..!) riep vervolgens dat zij nu naar boven moest bewegen om de andere schouder geboren te laten worden, maar om een of andere reden deed ze dit niet en liet ze zelfs los. Ik nam het dus weer over en met al mijn kracht werd die schouder ook geboren.. Jeetje, nog nooit zo hard aan een hoofd moeten trekken.. Gelukkig begon de baby gelijk te huilen en is dit verhaal dus goed afgelopen! En ik had weer een mooi onderwerp voor een (van de vele..) reflectieverslagen!

De verloskundigen hebben dus nog steeds niet echt door in welke fase van mijn opleiding ik nu zit en dat ik al wel wat dingen kan. Dat is wel vervelend, want meestal moet ik het met hen doen (en nee, ik krijg het ze ook niet uitgelegd..). Vandaag was daar een uitzondering op: er was een arts die goed Engels sprak en sowieso op een niet-Afrikaanse-manier kon communiceren, onder wiens toezicht ik een bevalling heb begeleid. Alles ging prima tijdens deze bevalling, dus geen probleem. Zijn feedback (hij was ook de eerste die dit op een fatsoenlijke manier kon geven) was dan ook dat ik me beter op wat moeilijkere bevallingen kan gaan richten: tweeling of stuit ofzo. Prima plan lijkt me zo ☺ Ik begreep dat ik een grotere kans heb dit soort bevallingen te treffen als ik ‘s avonds in het weekend kom, omdat de perifere ziekenhuizen dan geen zin hebben in gedoe en alle complicaties dus doorsturen naar het KCMC. Misschien toch maar eens mijn werkuren aanpassen voor een beetje meer uitdaging dus..

Meer uitdaging ga ik sowieso ook opzoeken door ook wat andere afdelingen te bezoeken. Donderdag ga ik naar neonatologie, wat hier nogal shocking schijnt te zijn, aangezien ze maar 2 zuurstofmogelijkheden hebben op heel de afdeling, en de afdeling regelmatig goed vol ligt met kinderen rond de 800 gram.. Ik ben benieuwd dus!

Hopelijk lukt het me binnenkort ook om mee te gaan op outreach: de kinderarts gaat dan naar de dorpen om de pasgeboren baby’s te onderzoeken. Lijkt me super ☺

Tot slot is mijn hoop gevestigd op ‘the flying medical service’ (google dat even!), waar Yvon en Jefte (2 geneeskunde studenten uit Nijmegen) mij over vertelden. Je gaat dan een paar dagen per vliegtuig langs allerlei masaai-dorpen, om de zwangere vrouwen en pasgeboren kinderen te onderzoeken. Hoe vet is dat.. Helaas vertelden ze me dat de aanmeldingen hiervoor binnen stromen en dat het project voor maanden vol zit, maar ik heb toch ff een mailtje gestuurd met mijn cv, wie weet lukt het ;-) Fingers crossed!

Nu vragen jullie je natuurlijk af wat Bart al die tijd doet? Nou, die heeft besloten zo'n mooie film van onze reis te maken dat wij, straks als we terug zijn en jullie vragen hoe het was, alleen maar op play hoeven te klikken :-D Nieuwsgierig?? Mooizo!!
Tot slot helpt Bart onze local vriend Dancan met een bedrijfsplan en het maken van een folder.

Mensen die bovenstaande alinea herkennen: goed opgelet! Bart doet namelijk nog steeds precies hetzelfde als vorige keer ;-)

Maar het tripje naar de hot springs hebben we inmiddels gemaakt, en dat was genieten! Super mooi stukje groene natuur, midden in het dorre Afrikaanse landschap, lekker zwemmen dus! Zie foto ☺

Verder hebben we ook niet stil gezeten.. We hebben de safari geregeld die we met Ellen en Arthur (voor de leken: Barts ouders ;-)) gaan doen (pfff wat een gedoe was dat om te regelen, maar het is gelukt!). En we zijn in gesprek gegaan met Teacher, de oprichter van het weeshuis waar wij 2 jaar geleden een schooltje hebben gebouwd.

Het zit namelijk zo: Barts moeder (ja daar is ze weer) werkt op een basisschool in Asten en heeft daar een ontzettend mooi en groot Afrika-project opgezet. Voor foto’s: obs Het Toverkruid op facebook (http://www.facebook.com/obshettoverkruid.asten). De kinderen hebben Afrikaanse muziek gemaakt, gekookt, geknutseld, maar vooral: geld ingezameld voor het weeshuis! Dit door hapjes te maken en deze te verkopen, een sponsorloop, enzovoort. Super dus!

Er is inmiddels een behoorlijk bedrag binnen gekomen (maar nooit genoeg voor deze kinderen zonder ouders..) en vandaar onze afspraak met Teacher. Hij vertelde dat hij vorige week gecontacteerd is door de social service van Moshi over 5 kinderen uit 1 gezin die onlangs wees zijn geworden. Hun vader was al eerder overleden, en nu is ook hun moeder overleden aan de gevolgen van hiv/aids.. Deze 5 jongens staan er nu dus helemaal alleen voor. Teacher wil ze maar al te graag helpen door ze op te nemen in het weeshuis, maar helaas, het is vol. Dat wil zeggen: geen plek in de (nu al overvolle) slaapzalen. Er moet dus nodig een nieuwe slaapzaal gebouwd worden, zodat het weeshuis deze kinderen kan opnemen, kan verzorgen, van medische hulp kan voorzien (met name de jongste, die ook hiv besmet is) en naar school kan sturen (daar gaan ze allemaal nog niet naartoe).

Onder dit verslag zien jullie foto’s van deze jongens, want wij hebben ze natuurlijk even een bezoekje gebracht. En geloof me: dat was behoorlijk aandoenlijk.. De oudste, Gracious, is 12 en wil graag president worden. De tweede heet Vincent, is 10 en wil graag arts worden. Dit vonden zijn broertjes Nicolas (8) en Goodluck (6) ook wel een goed idee. De jongste van 4, Innocent, wist echt nog niet wat hij wilde worden..

Conclusie van dit verhaal: alle hulp is welkom, er is nog niet voldoende geld binnen om de slaapzaal te kunnen bouwen, dus mocht je hieraan willen bijdragen, dat mag!
Maak dan een bedrag over naar Ellen:

Rekeningnummer: 103629807
Ten name van: E. Loomans van Ingen
Onder vermelding van: Afrika.

En in dat geval: asante sana namens deze 5!

Dat was ‘m weer voor deze keer! Wij kijken ondertussen erg uit naar de komst van Barts ouders! En ik heb zondagavond ook nog een leuk nieuwtje gekregen: mijn lieve vriendin Sharla komt me hier opzoeken, super dus! Ik ben helemaal blij!

Liefs vanuit Moshi!