Eerste Afrikaanse baby op de wereld gezet:polepole

Ons eerste weekendje in Moshi was super! Fijn om hier weer te zijn en klaar te zijn met het reizen :) We hebben een klein huisje gevonden met 2 kamers en een badkamer, dichtbij het ziekenhuis, dus dat is prima! Zie foto's (welke overigens allemaal geknipt zijn uit filmpjes, want Barts camera is kapot..). Ons huis heeft ook een adres (of beter gezegd onze huisbaas heeft een postbus en krijgt daar post voor heel veel van zijn huizen, dus zet onze naam er duidelijk op!), en ja, dit is een hint!

Bart en Nele
P.O. Box 6863
Moshi
Tanzania

En toen begon mijn eerste stageweek:

Toen ik op mijn eerste dag eindelijk het kantoortje had gevonden waar ik moest zijn (international office, niemand had er ooit van gehoord, terwijl er daar toch echt heel veel mzungu studenten rondlopen), bleek de dame met wie ik had afgesproken even naar de kerk te zijn. Gelukkig was dat op het terrein van het ziekenhuis en kwam zij niet veel later aan.

Ik moest een hele stapel papierwerk invullen en werd verteld die dag nog niet naar de afdeling te kunnen, eerst moest mijn 'residence permit' namelijk geregeld worden bij het immigration office in town. Ze wilde me vervolgens bij de verpleegkunde studenten indelen. Dat zag ik niet helemaal zitten, aangezien ik al afgestudeerd verpleegkundige ben, en toch wel iets meer hoop te leren.. Bovendien stond ook op mijn acceptance letter die ik een tijd geleden per mail had ontvangen 'Nursing Department', waarop ik had geantwoord dat ik voor verloskundige studeer en niet voor verpleegkundige dus niet in dat department hoor, waarop zij weer had geantwoord: geen probleem, dat regelen we de eerste dag wel. En inderdaad: geen probleem, ok dan stop ik je gewoon bij de medisch studenten. Geen idee of dat nu niet weer wat te hoog gegrepen is, maar een middenweg bleek er niet te zijn, dus dan liever maar zo! Had wel als gevolg dat ik ook mijn supervisor niet kon ontmoeten die dag en ook dat dus uitgesteld moest worden naar de volgende dag..

Gelukkig was daar Lara, een geneeskunde student uit Duitsland, die op dezelfde afdeling werkt als ik. Zij heeft mij het een en ander verteld over het reilen en zeilen op de afdeling: er zijn genoeg patiënten en er is genoeg te doen en te leren, maar niemand controleert je echt dus het is behoorlijk vrijblijvend. Maar als je wil kan je er best een actieve en leerzame tijd van maken, en laat ik dat nou net wel willen ;-)

Toen de volgende dag: op naar de afdeling. Hier wist duidelijk niemand dat ik zou komen (maar dat had ik op zich ook niet verwacht), alleen het was een beetje jammer dat ze ook niet echt verwachtten dat je meer zou doen dan meekijken en op tijd weer naar huis gaan (de medisch studenten hadden het om 11u wel weer gezien). Meer dan assisteren bij een bevalling zat er dus niet in. Ik hoopte toch iets meer uit deze stage te kunnen gaan halen.. De hoofdverloskundige was er helaas weer niet, dus ik richtte mijn hoop maar op verandering na een gesprek met haar de volgende dag.

En die verandering kwam er! De volgende dag dus kennis gemaakt met de hoofdverloskundige, die gelijk voorstelde mij een rondleiding te geven. Toen daarna ook nog is bleek dat ik al wel wat dingen kan en ook echt wel graag dingen wil leren vonden ze me een stuk aardiger, en na ook een beetje gezellig te hebben gekletst met de andere verloskundigen zat het wel goed. Ook dit keer alleen geassisteerd bij een bevalling, maar dat was mijn eigen keuze: deze vrouw was namelijk besneden, en dat wilde ik eerst liever een keer gezien hebben voordat ik daar zelf aan begon.. De kans dat besneden vrouwen namelijk naar boven scheuren (richting urinebuis dus) is namelijk een stuk groter, en dat wilde ik liever niet op mijn geweten hebben. Verder nog meegekeken met een keizersnede, die op een operatiekamer op de afdeling plaatsvond en waarvan de anesthesie met name nogal shocking was (voordat die ruggenprik een keer zat de verpleegkundige die deze probeerde te zetten was duidelijk nog student.. en die vrouw heeft zeg maar best veel gevoeld van al het snij- en trekwerk).

De afdeling bestaat uit 2 delen: labour ward en OG1. Labour ward bestaat uit een verloskamer met daarin 4 bedden. Die 4 bedden worden gescheiden door kleine muurtjes, maar de deur naar de drukke gang staat de hele tijd open, dus de dames liggen eigenlijk heel de tijd met gespreide benen tentoongesteld voor iedereen die langsloopt. Van privacy duidelijk nog nooit gehoord.. (dat bleek ook wel toen de artsen wat patiënten met naam en toenaam op de gang gingen bespreken, naast een goed gevulde wachtruimte). Daarnaast is er op labour ward een operatiekamer voor sectio's (echt, de schoonmakers uit het AMC zouden in dit ziekenhuis de hemel in geprezen worden, terwijl wij ze toch echt te lui en slecht voor woorden vonden) en een 'admission room'. Hier worden zwangeren gezien die klachten hebben tijdens de zwangerschap of denken dat de bevalling begonnen is, waarna vervolgens het beleid wordt bepaald.

Op OG1 zijn vervolgens 6 zalen voor patiënten: post partum, post sectio, zieke zwangeren, zwangeren met een belaste obstetrische anamnese en daarom dus bijna heel de zwangerschap in het ziekenhuis verblijven, een zaal voor gezonde zwangeren die bijna uitgerekend zijn maar te ver van het ziekenhuis afwonen, dus in het ziekenhuis wachten tot de bevalling begint (die hebben dus geld..) en een zaal voor vrouwen waarvan de eerste fase van de bevalling is begonnen (ontsluiting tot ongeveer 7 cm, daarna verhuizen ze naar labour ward). En er is een nursery, waar de net geboren baby's worden nagekeken door de kinderarts en hun eerste vaccinaties krijgen. Klinkt qua ruimtes dus op zich allemaal best bekend (op die zaal voor wachtende zwangeren na dan), alleen de ruimtes zelf zien er echt wel een stukje anders uit dan in Nederland, geloof me ;-)

Er is een echo-apparaat in de admission room, maar een CTG-apparaat kennen ze niet, in plaats daarvan luisteren ze één keer in de zoveel tijd naar de harttonen van de baby met een soort plastic toeter (en dat is nog niet zo simpel!). Verder heb ik het nodige steriele materiaal zien liggen voor een normale bevalling, maar ik ben benieuwd wat ze gaan gebruiken als het een keer iets minder soepel verloopt..

Op donderdag heb ik (eindelijk) mijn eerste bevalling gedaan! Het grootste verschil is dat er hier dus totaal geen monitoring is tijdens de bevalling, terwijl ik toch best wel gewend ben mijn beleid deels daarop te baseren, dat was dus even lastig.. Maar het ging op zich prima, behalve dan dat deze dame iets te ver inscheurde (3e graads ruptuur). Gelukkig was dit niet mijn schuld want ik had voorgesteld een episiotomie (knip) te doen, maar de verloskundige vond dit niet nodig. Vervolgens heeft zij dit dus maar even gehecht.. En toen besloot ik nooit in een Tanzaniaans ziekenhuis te willen bevallen, want geloof me, het resultaat na het hechten zag er totaal anders uit dan voor de bevalling..

Vrouwen in Tanzania worden, op een paar rijke uitzonderingen na, overigens heel hun zwangerschap nooit gecontroleerd. De uitgerekende datum is dus puur gebaseerd op de LMD (last menstruation date), en wordt pas uitgerekend als ze een keer in het ziekenhuis verschijnen: of omdat ze zich niet goed voelen, of omdat de bevalling is begonnen. Dan wordt ook de eerste echo gemaakt, en kan het dus best zijn dat het een tweeling blijkt te zijn of dat er iets goed mis is met het kindje.. Er wordt tijdens heel de zwangerschap ook nooit bloed afgenomen, wat ik voor mij met name een beetje eng vindt m.b.t. het aids-percentage hier, dus ik ga er voor het gemak maar vanuit dat iedereen hier hiv positief is..

Na de bevalling blijven de vrouwen die vaginaal bevallen zijn 1 dag in het ziekenhuis, daarna gaan ze naar huis en that's it. Ze komen alleen nog af en toe terug voor vaccinaties voor hun kindje, maar zelf worden ze dus nooit meer gecontroleerd. Tenzij er natuurlijk iets mis is, dan verschijnen ze vanzelf wel weer in de admission room.

Vrijdag nog meegekeken met een bizarre sectio (keizersnede), bij een vrouw met een BMI hoger dan 50.. Het meest bizarre aan deze sectio was wederom de anesthesie, want nadat de ruggenprik na minimaal 10 keer proberen nog niet zat, werd besloten tot algehele narcose, en dat ging niet bepaald met zachte hand bij deze big mama.. De manier waarop ze haar behandelden en tegen haar schreeuwden, en vervolgens begonnen te snijden van zodra ze sliep (even wachten tot de pijnstilling ook was ingewerkt zat er niet in..) was volgens medestudent Sam 'the most mental thing I've ever seen'. Deze hele sectio heb ik overigens vanaf het begin van het snijwerk tot de geboorte van de baby gefilmd, voor de geinteresseerden ;-) Uit privacy-overwegingen geen foto's hiervan op de site. Daarna maar gestopt met filmen, want die baby deed helemaal niks, dus ben ik gaan helpen met uitzuigen en beademen (al knapte deze baby nog het meest op van de Tanzaniaanse methode: gewoon op zn kop houden en kloppen op dr ruggetje). Ze deed het snel beter en ook daarvan beelden op de film!

Dat was mijn week! Best prima voor een eerste week, al hoop ik dat het volgende week nog iets meer duidelijk wordt voor alle verloskundigen dat ik in mijn laatste jaar van de opleiding zit, en me dus met name moet gaan richten op beleid maken en het nemen van beslissingen onder supervisie.. Maar goed, ik moet ook gewoon niet te veel willen gelijk ;-)

Nu vragen jullie je natuurlijk af wat Bart al die tijd doet? Nou, die heeft besloten zo'n mooie film van onze reis te maken dat wij, straks als we terug zijn en jullie vragen hoe het was, alleen maar op play hoeven te klikken :-D Nieuwsgierig?? Mooizo!!

Verder hebben we hier op straat wat dvd's gekocht (20 films op 1 schijfje), dus daar zijn we nog wel even mee bezig! Morgen gaan we een dagje chillen bij de hot springs, daarvan volgende keer het resultaat op foto (of geknipte film..)!

Tot slot gaat Bart onze local vriend Dancan helpen met een bedrijfsplan en het maken van een folder en een website. Zijn grote droom is gids worden, maar helaas zijn er hier meer mensen op straat die dat willen, en helaas heeft hij geen geld om zijn studie af te maken. Zeker nadat hij een paar maanden geleden in het ziekenhuis is beland met een gebroken arm, en al zijn zuur verdiende centjes daar dus op zijn gegaan. Nu dus totaal bankroet en geen geld om zijn website weer te betalen en zijn bedrijfje op poten te krijgen. Maar hulp is onderweg!

Mambo vipi! Badai!