Een stressvol karwei zeg dat genieten!

Waar we nu zijn vertellen we straks wel, maar waar waren we ook alweer gebleven?

Het is namelijk al weer een gigantisch aantal van-hier-naar-daar-met-veel-moeites geleden sinds onze laatste update. Laten we dus maar eens vertellen hoe dat allemaal is verlopen…

We hadden na onze laatste update nog een halve dag tegoed op Ilha de Mozambique en die hebben we dan ook op een goede manier besteed, namelijk met een bezoekje aan het oude fort.

Dit fort was de basis van de Portugezen en is gebouwd in de periode van 1558 tot 1620. We kwamen erachter dat wij ‘Nederlanders’ het ding tot twee keer toe hebben gebombardeerd terwijl ze het in de goeie ouwe tijd nog aan het bouwen waren (1607 en 1608). Dat is natuurlijk niet al te aardig geweest van ons, want hoe kan je een fort testen als het nog niet af is… Foei dus!

Al met al was het wel een indrukwekkend bouwwerk waarbij ook de oudste kerk van Mozambique is ingemetseld. Deze kerk is gebouwd in 1522 en stond er al voordat het fort er stond. Er waren ook drie grote wateropslagplaatsen waarvan er eentje nog steeds wordt gebruikt door de huidige bewoners van het eiland.

Oké, genoeg van dat eiland nu, want het is ondertussen al weer laat (lees: 02.30h) en het is weer tijd om op te staan. We gaan onszelf eens lekker in een Chapa proppen en met de benen buitenboord al fluitend naar Namialo tuffen. Vanuit hier zijn we al Tarzanslingerend in een bus terecht gekomen die ons naar Pemba bracht. Vanuit Pemba zou het namelijk wel mogelijk zijn om de Quirimbas Archipelagos (prachtige eilanden aan de kust van Noord-Mozambique) te bezoeken. Gefopt!

Wij lachen, een andere mogelijkheid vinden, een dag verloren en lekker uitslapen tot 4.00h om vervolgens met een tot ‘vervoersmiddel’, omgebouwde frikandellenkist richting Quissanga te hobbelen. Een ritje van 70 km dat gelukkig al binnen 6,5 uur werd gehaald. Hierbij werden onze spieren aan alle kanten afgekneld en opgerekt dus wij weer blij, want normaal moet je gewoon betalen voor yogalessen. Vanaf Quissanga veranderde er zelfs nog wat aan de omstandigheden, want een zak stinkende vissen werd ook nog onder onze benen gepropt en daardoor werd de hoek waarin we ons bevonden naast extra geurrijk ook nog eens extra uitdagend voor de spieren. Helaas duurde dit deel niet zo lang, want we moesten maar tot Tandanhangue village (5 km).

Hier aangekomen moesten we wachten tot het tij ging keren, dat duurde Nele iets te lang dus ging ze op zoek naar een leuke uitdaging. Deze vond ze al snel in de vorm van een cactus en ze ging even kijken wat voor blauwe plek ze zou krijgen van een cactusnaald. Het resultaat liet niet lang op zich wachten want ik werd al snel verblijd met de uitslag: een bloedend gaatje met daaromheen een blauwe diameter van zo’n 10 centimeter. Jeuj Nele, fijn dat je zulke leuke spelletjes bedenkt met eigenlijk maar zo weinig mogelijkheden!

Het water van de Indische oceaan kwam uiteindelijk onder onze boottaxi terecht waardoor we Nele’s spelletjes achter ons moesten laten om vervolgens naar onze eindbestemming te varen: Ibo Island!

Het cynisme mag er dan aan alle kanten vanaf druipen, dit eiland was toch echt wel weer de moeite waard (lees: de moeite vooraf). We hebben hier heerlijk gegeten en de oude straten met verlaten gebouwen zorgden voor geweldige plaatjes. Het verschil tussen eb en vloed bedraagt hier zo’n 3 meter en dat zorgt naast beperkingen ook weer voor mogelijkheden. We zijn met een lokale gids namelijk een stuk van de Indische oceaan overgestoken. Jazeker, we zijn te voet van Ibo naar Quirimba gegaan. Het eerste deel was met de voetjes door het water en de mangroven van Ibo om vervolgens op een enorm droog stuk zand voor de kust van Quirimba uit te komen. Hier en daar een waterstroompje uitschakelen en na een uur of 4 ploeteren bereikte we dan een ander prachtig eiland! Na daar een tijdje te hebben vertoefd werden we netjes dezelfde weg teruggevaren met een dhow (Afrikaanse zeilboot) omdat het water inmiddels alweer ruim 3 meter gestegen was.

Jullie lazen het waarschijnlijk dus al: de moeite vooraf was het bezoek wel waard, we hadden alleen geen rekening gehouden met de moeite die er daar nog gedaan zou moeten worden.

Ons plan leek namelijk simpel: We vertrekken na twee dagen van Ibo, en gaan met een dhow richting het noorden varen. Onderweg pikken we dan het eiland Matemo en het eiland Rolas mee en stappen we uit in Pangani. Tijdens deze trip konden we dan eventueel walvissen spotten en zouden we gaan snorkelen. Als we in Pangani aankwamen zou het nog ‘maar’ vier dagen zijn om Zanzibar te bereiken. Gefopt!

Wij lachen, ditmaal met kramp in de buik, want na een x-aantal aanbieders die in eerste instantie aangaven dat het een prima plan was, zouden we na vier dagen Ibo ’s morgens om 9 uur vertrekken met Stephaan. Dit was dus al twee dagen teveel op Ibo en misschien voelen jullie het al aankomen. 9 uur vertrekken zat er helaas niet in. Hij kwam om tien voor 9 namelijk aanlopen op onze camping om te vertellen dat de boot lekte. Ze gingen het maken als het laag water was en we zouden daarna vertrekken. Om 15.30h welteverstaan. Wij lachen want we hadden dus nog tijd genoeg om Matemo te zien. In het donker kun je daar namelijk ook gewoon kijken. Je ziet dan weliswaar helemaal niks, maar daardoor lieten wij de pret niet bederven. Eenmaal aangekomen in het pikkiedonker hebben we wel nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld gekregen (Stephaan is een Franse chefkok) van krab, geit en kip. Dat was wederom dik smullen dus wij weer blij. We hadden ons binnententje opgezet op het strand en gingen na een tijdje rond het kampvuur te hebben gehangen dus lekker op ons privéstrandje slapen.

De volgende ochtend was het weer vroeg dag, want we moesten nogal wat tijd inhalen natuurlijk. Het programma was als volgt: ’s morgens naar Matemo-Noord (daar waren we nog niet nee) om het dorp te bezoeken en te snorkelen, ’s middags naar Rolas en daarna door richting Pangani. Gefopt!

Ik had het niet meer en viel in schatergelach op het dek, Nele lag ook in een stuip en wist mij gelukkig nog net op tijd bij elkaar te rapen. De slappe lach duurde nog zo’n anderhalf uur tot we besefte dat die dag helaas niet ging brengen wat we hadden afgesproken. Matemo bereikte we zonder grote problemen en gingen van de boot om het dorpje in te gaan. Toen we eindelijk het strand bereikte vroeg Stephaan of we onze kleren die nog op de boot lagen even aan wilden doen want het was een moslim-durpke. Toen onze kleren besloten dat ze niet achter ons kwamen zijn we het dorp dus maar niet ingegaan en zijn we via het strand bij een local octopus gaan eten. Lekker! Snorkelen zat er trouwens niet meer in want we waren te laat in verband met laag water dus daar hebben we tijdens het eten wederom met elkaar om gelachen…

Aan het eind van de maaltijd kregen we nog meer vermakelijk nieuws, namelijk dat we Rolas ook niet meer konden bezoeken, want ja, dat haalden we natuurlijk nooit met de tijd. We moesten tenslotte Pangani nog bereiken. Met een dikke smile zijn we dus de boot weer op gegaan voor het laatste stukje van deze tocht. Het weer was inmiddels licht veranderd tot harde wind waarin goed zeilen een vereiste was. Gelukkig had Stephaan 2 jonge locals in dienst die hem wel verstonden, maar tegelijkertijd telkens hun eigen plan trokken en de aanwijzingen dus via het ene oor het andere oor uitsuisden. Toen dus anderhalf uur later het hoofdtouw wat losser moest (wij begrepen dit wel) en ik al klaar stond om mee te helpen, waren Frits en Frummel met z’n tweeën het aantal vezels in een ander touwtje aan het tellen. Geen probleem, het resultaat hiervan was alleen maar dat de mast door midden brak.

Jeej! Terug naar Matemo. Niet naar Pangani! Zonder zeil moest de motor even aan en na 4 uur onnodig bootjevaren waren we weer terug waar we vandaan kwamen. Gelukkig kende Stephaan de local Daddy (denk niet zijn echte naam) die wel een oplossing wist te regelen (we hadden namelijk niet echt meer een buffer om nog meer vertraging op te lopen). “Zet de wekker maar om half 3, dan halen we jullie wel op met een bootje!” was wat hij als enige mogelijkheid gaf.

Wij dolgelukkig en uiteindelijk zijn we dus om 3 uur in het pikkiedonker wederom in een dhow gestapt die ons van het eiland naar het vasteland bracht. Tegen de tijd dat we aan land kwamen werd het net licht, dat was wel prettig, want we moesten 100 meter met onze zware backpacks lopen. Toen we 3 kilometer later op de bestemming aankwamen moesten we nog op een klein vrachtwagentje wachten waar we vervolgens gezellig met de andere 56 passagiers achterin mochten kruipen. Hubba hubba hubba hop hop! En we waren drie uur later alweer bij de grote weg aangekomen waar we een bus met pech zagen staan.

Nadat de pech was verholpen konden we gelukkig nog met de bus mee, want hij zat bommetje vol, en vol is vol in Afrika. Ze snappen alleen niet wat dat betekent (gunstig dus). Door naar Moçimboa da Praia! Daar aangekomen moesten we nog wel even wat geld pinnen want dat was door de verlenging der dagen aardig opgeraakt. Gelukkig stopte de bus voor ons bij de bank waarvan de ATM kapot was en konden we wederom 2 kilometer wandelen naar de bank waar wel geld uit de muur kwam. Mooi, we hebben meticais, nu nog even naar binnen om er wat dollars van te maken zodat we ons visum kunnen betalen aan de grens. “Hello sir, how can I help you?” Ik uitleggen dat ik graag wat meticais wilde omwisselen voor dollars. “How much do you want to change?” Ik zou graag 5000 meticais omwisselen. “Oh sorry, we don’t have that much dollars.” Het leek me logisch even te vragen hoeveel ze dan wel in de kassa hadden zitten. “We have nothing at all.” Dankjewel broodjepoep!

Wij weer door, met een Tanzaniaan die ons inmiddels al was komen helpen, om op zoek te gaan naar de grote geldhandelaar van dit stadje die wel wat dollars had. “It’s 100 meters away” Aan de andere kant van de stad kwamen we uiteindelijk bij de zwarte marktman terecht en kregen we onze dollars. We regelden een lift voor de volgende ochtend welke ons bij ons guesthouse zou komen ophalen om 6 uur. Gefopt!

Om 3 uur ’s nachts werden we dus wakker geroepen door iemand die zijn eigen taal volgens mij niet eens spreekt en na 15 minuten hebben we hem bijna schreeuwend van ons raam weten te verwijderen en konden we klaarwakker lekker doorslapen. Toen we daarna weer wakker werden op de juiste tijd was er uiteraard nergens een lift naar de grens te bekennen.

We hebben veel personen gevraagd of het toch mogelijk was om naar de grens te komen, maar helaas moesten ze allemaal een negatief antwoord geven. We konden nergens meer naar de grens vertrekken. Toen we de plek waar de chapa’s vertrokken hadden gevonden konden we in een relaxte auto met aardige chauffeur naar de grens. Dit wisten we zeker omdat we tot vier keer toe hadden gevraagd of hij na Palma nog door zou rijden naar de grens. “Yes yes, certainly.” Gefopt!

Toen we in Palma aankwamen wilde hij ons namelijk de auto uit hebben. Dat vonden we net niet leuk genoeg dus zijn we nogal pissig geworden. Dit heeft echter geen zin in Mozambique want als iemand blank is, heeft ie geld, en dan mag je het gewoon afpakken. Hij wilde dus nogmaals een geldbedrag waar we na ellenlange discussies en tevergeefs kwaad worden (geloof me, dit was echt niet heel erg grappig) echt aan moesten geloven. Hij besloot namelijk op een gegeven moment zijn gelijk te gaan halen bij de politie van Mozambique en toen we daar binnen zaten werd wel duidelijk dat we hier snel weer weg moesten zien te komen. Dikke vinger voor meneer dus maar het is niet anders.

Dan weer leuke dingen! Op deze plek de grens oversteken is een avontuur op zich. Het is namelijk een halfdroge rivier van zo’n 2 kilometer breed. Drie tochtjes met een bootje en twee keer een zandbank overlopen later bevonden we ons dus in Tanzania. Eindelijk! Laatste land bereikt!

Na nog een rit in een volgepropte dala dala (jullie weten inmiddels hoe dat is), kwamen we aan in Mtwara, een leuk stadje vanwaar we de dag later een bus naar Dar Es Salaam konden nemen. De dag erop dus weer vroeg uit de veren en de bus in, die ons binnen 10 uur naar onze laatste tussenstop voor Zanzibar zou brengen. Gefopt!

Nog geen drie uur later roken we verbrande v-snaar en kwam niemand ons vertellen wat er aan de hand was. Overduidelijk dat we het komende uur niet meer zouden gaan rijden. Na twee uur kreeg ik uit een busmedewerker dat het nog een uur zou duren dus toen wisten we genoeg: Dit gaat nog minimaal een halve dag duren. Dit werd steeds duidelijk toen de buschauffeur besloot om eens onder de bus te gaan kijken wat er aan de hand was. Het bleek daar namelijk zo lekker koel te zijn dat slapen een hogere prioriteit werd dan Dar Es Salaam bereiken.

Maar, ook hier was een tij dat gekeerd kon worden, want we hadden plan B t/m Z ingeschakeld en na slechts drie uur stilstaan in een snikhete bus kwam het grootste geluk van de dag voorbij in een dikke 4x4 bak. We mochten natuurlijk wel mee rijden naar Dar Es Salaam! “Sure, why not”.

Deze ondernemer had zijn zaakjes duidelijk goed voor elkaar en met zijn auto was dat precies hetzelfde geval. Hij ging iets harder dan de bus kon gaan en geloof het of niet, de drie uur vertraging die we hadden opgelopen heeft hij er echt wel uitgereden. Hij bracht ons nog voor het donker was, netjes naar een betaalbaar hotel op goede afstand van de haven. Dat voelt potverdorie goed! Nele had me gewaarschuwd voor een enorme hectische stad maar dit viel (ook Nele) enorm mee. Nog wat dingetjes gekocht op de markt en klaar voor de laatste rit. Lekker slapen dus…

En dan de dag later: In een supersjieke nieuwe catamaran in vol tempo naar Zanzibar. Nele was na de vorige keer 2 jaar geleden goed voorbereid om alleen maar het toilet te gaan bekijken maar dit keer besloot ze toch maar het ontbijt binnen te houden en van het uitzicht op het dek te genieten. Eenmaal aangekomen nog een laatste dala dala naar Nungwi en toen vonden we het tijd voor een dansje. Dit dansje werd in ons kamertje aan het prachtige witte strand uitgevoerd en vervolgens besloten met een duik om even af te koelen (ja dit is op video vastgelegd).

Het voelt megaverdiend om hier nu te zijn en we gaan helemaal superchillen. Morgen gaan we lekker duiken en onderuit hangen (ze doen ook massages op het strand). Tot zover dit avontuur van deze twee blije mensjes. X

PS. We hebben onze laatste nummers te pakken waarop we de resterende tijd te bereiken zijn!

Bart: +255 774 646 142

Nele: +255 774 646 114