Verrassing!

We hebben jullie gefopt, want toen we vertelden dat we langzaamaan richting Tanzania gingen, ‘vergaten’ we even te vertellen dat we dat doen via Mozambique. En daar zijn we dus nu! Dit hebben we besloten op ons privé-eiland in de Okavango Delta, omdat ons paspoort anders akelig leeg zou blijven ;-) Goed idee!

Daarom allereerst onze nieuwe nummers, wat dus niet de laatste, maar de een na laatste zijn:

Bart: +258845234925

Nele: +258845235072

We kunnen overigens zelf niet bellen met dit nummer, maar wel gebeld worden en smsen…

Malawi hebben wij verlaten via de grens Chiponde – Mandimba op een wel hele originele manier: achterop de fiets. Er rijden in dit stuk niemandsland namelijk nauwelijks auto’s, dus waren we aangewezen op de zogenaamde fietstaxi’s, prima ritje! Vervolgens verder per chapa (volgepropte minibus) naar Cuamba, en de volgende dag door naar Nampula per trein (dat vervoersmiddel hadden we namelijk nog niet gehad). Dit ritje van 11 uur was voor mij erg aangenaam vanwege de mooie uitzichten en de leuke (volle) stationnetjes waar we langs reden(zie foto’s!). Voor Bart was het echter iets minder interessant, omdat hij het grootste deel van de tijd het gat in het treinstel (wc) heeft bekeken en gevuld. Hij heeft namelijk nogal last van zijn buik (enzo..).

De volgende ochtend Nampula snel weer verlaten om deze niet-erg-aangename stad in te wisselen voor een wel-mooi-stukje Mozambique: Ilha de Moçambique. We verblijven hier bij een gastgezin (en Bart op het toilet) met achter in de tuin 2 kleine kamertjes en een slaapzaaltje: super schattig!

Het eiland is 3 km lang en 400 meter breed (op het breedste stuk) en was ooit de hoofdstad van Mozambique. Dit kleine stukje paradijs hebben ze volledig volgebouwd met kleine hutjes, waartussen wederom de kinderhoofdjes niet te tellen zijn. Daarnaast staan er ook nog prachtige oude koloniale gebouwen, die sinds de Portugezen het (ei)land hebben verlaten totaal aan hun lot zijn overgelaten. Dit wil niet zeggen dat ze niet meer in gebruik zijn, want bij gebrek aan beter worden veel van deze halve ruïnes nog steeds gebruikt, bijvoorbeeld als school of als ziekenhuis.

We hebben dan ook een lokale gids gevraagd om ons het ziekenhuis te laten zien. Helaas maar begrijpelijk mochten we de patiëntenzalen niet binnen, maar konden we wel over het hele terrein rondlopen en werd het nodige uitgelegd. Ooit was dit het eerste en beste ziekenhuis van Mozambique, iets dat met wat inbeeldingsvermogen best voor te stellen is als je er rondloopt. Het ziekenhuis bestond toen uit zo’n 14 enorme koloniale gebouwen, maar nu zijn er daar nog maar een aantal van in gebruik. Er is een zaal voor mannen, voor vrouwen, voor kinderen en voor bevallingen. Voor zover wij konden zien zijn dit gewoon kale ruimtes met bedden, meer niet.. Daarnaast is er een mortuarium, een bijna lege ‘apotheek’, een gebouwtje voor de tandarts, een enorme zaal met daarin 1 weegschaal voor kinderen en een enorme zaal met daarin 1 bureau voor de patiëntenregistratie. Er rekis geen operatiekamer, hiervoor moeten ze naar het dichtstbijzijnde stadje op het vaste land (zo’n 1,5 uur rijden).

We stuitten na het ziekenhuisbezoek op een jongedame die haar gezicht had wit geschilderd met een of ander goedje. Dit goedje bleek musiro te heten, en wordt door de vrouwen gebruikt als beauty-product.

Een omschrijving van een eiland is natuurlijk nooit compleet zonder de stranden te vernoemen, dus bij deze: de stranden. Daar waar de turquoise-kleurige wateren het spierwitte en meest fijne zand ooit raken, hebben we door de brandende zon uit absolute noodzaak verkoeling moeten zoeken door een duik te nemen.

Na deze verkoeling zijn we door de steegjes van Stown Town en Makuti Town (de hutjes) gedwaald. Geloof me: met een flitsende camera krijg je hier niet alleen de kinderen aan het juichen, maar ook de volwassen mannen en vrouwen geven elkaar onder schatergelach een high-five na het zien van de foto. Daarnaast is drinkwater hier een schaars goed, dus hebben we wat kinderen blij gemaakt door ze ons voorraadje op te laten drinken.

Dat was gisteren. Nu is vandaag en laten wij vandaag alweer wat leuks hebben gedaan, wat we ook nog graag even delen. We hebben een stukje gevaren in een ontzetten cool local zeilbootje. Dat bootje ging niet het water op en terug, want onze gids (dezelfde als die ons de rondleiding gaf bij het ziekenhuis) kende wel een leuk plekje… We gingen dus van het eiland af om aan te meren aan de kust van Mozambique op een zeer bijzonder plekje, namelijk een strand waarachter een natuurlijk zwembad lag. Dit zoutwaterbad wordt dagelijks gevuld met vers zeewater en de overheid heeft besloten dat hier niet gevist mag worden (hierdoor is het echt loaded met mooie vissen). Snorkels mee en plonsen dus! We hebben dus weer gezucht en gesteund over het feit dat we zo graag terug naar huis wilden en uiteindelijk nam onze gids ons weer mee terug naar het eiland. Ohja, kwamen we onderweg nog dolfijnen tegen ook. Wij geprobeerd geld terug te krijgen omdat we daar helemaal niet voor hadden betaald, maar tevergeefs… ;-)

Dus: Mozambique it is. Vanaf hier waarschijnlijk ook weer ons volgende verhaaltje. Tot dan!