Veel gedaan. Veel gezien!

Zo. Nu eerst een verslagje ja.

We hebben nogal wat kilometers gemaakt sinds ons vorige verslag en dat gaat natuurlijk gepaard met de nodige nieuwe ervaringen, en Namibië staat voor ervaringen van een geweldig kaliber. Neemt u allen diep adem, leg uw vinger op de scroller van uw muis en ga er eens goed voor zitten…

We zijn met de auto richting Opuwo vertrokken om daar een bezoekje te brengen aan een traditionele Himba-stam. We kwamen na een volle dag rijden terecht op een camping waarvan de eigenaar zelf Himba bleek te zijn en bereid was om de dag erna als gids mee te gaan naar een Himba dorp dat op een half uurtje rijden van Opuwo ligt.

Toen we de dag erna wakker werden in ons pittoreske Himba-stijl-hutje hebben we wat gerelaxt en zijn we ’s middags vertrokken naar de Himba’s. Naast een geweldige dag is hiervan een verslag, geschreven door auteur N.J.S. Van Opstal, het resultaat:



Western’s Story
Oftewel: het verhaal van de Himba. Lang, lang geleden raakten de Herero in conflict met een andere stam. Door dit conflict werden de Herero opgesplitst: een deel vertrok naar het Noorden van Namibië en naar Angola en bleef er volgens de oude tradities leven. Een ander deel trok naar centraal Namibië, ging voor de Duitsers werken en werd steeds meer Westers. De laatste groep bleef Herero heten, maar de groep die naar het Noorden trok was erg arm en moest daarom om voedsel bedelen, wat ‘Himba’ betekent in het Angolaans. Dit werden dus de Himba. De Herero en de Himba zijn dus eigenlijk dezelfde stam en hebben dezelfde tradities en hetzelfde geloof, de een is alleen wat meer Westers geworden dan de ander.
De Himba wonen nu in heel veel kleine dorpjes rondom Opuwu. Ze zijn te herkennen aan de rode huidskleur, de dread-lock-achtige-haarstijl en de weinige kleding. Die rode huidskleur hebben de vrouwen omdat ze zichzelf dagelijks insmeren met een mengsel van oker en boter. Ze douchen nooit. Het mengsel zorgt ervoor dat ze ‘lekker’ ruiken en dat ze niet verbranden in de zon.
In een Himba dorp woont 1 man met zijn vrouwen en kinderen. Een man kan zoveel vrouwen trouwen als hij wil, meestal zijn het er ongeveer 7 (voor elke nacht van de week 1). Hij kan een vrouw, of eigenlijk beter gezegd een meisje, trouwen als zij 6 is, maar hij mag ‘pas’ met haar slapen als ze voor het eerst gemenstrueerd heeft. Een man van 35 kan dus makkelijk een meisje van 6 trouwen, en seks hebben met een meisje van 12. Wanneer de man trouwt verlaat hij zijn eigen dorp (waar hij als kind nog woonde) en sticht hij ergens anders een nieuw dorp met zijn vrouwen en kinderen. Wij vonden dit maar raar, want dat zou dus betekenen dat er veel meer vrouwelijke Himba zijn dan mannelijke. Onze gids Western vertelde dat dit inderdaad zo is, maar wat de oorzaak hiervan is, is hem en ons nog steeds onduidelijk.. De vrouwen van de man krijgen allemaal hun eigen hutje waarin zij dag en nacht, zomers en winters een vuurtje brandend houden en slapen met hun jonge kinderen (de oudere kinderen slapen in een andere hut). De man slaapt om de beurt bij al zijn vrouwen. Het gebeurt wel eens dat de vrouwen het maar niks vinden dat zij maar 1 keer per week een man bij zich in de hut hebben liggen, dus dan nodigen ze een andere man van een andere stam bij zich uit in de hut. Als hun eigen man hierachter komt wordt de andere man zwaar gestraft met zweepslagen. Echter, de eigen man komt hier liever niet achter, hij sluit er liever zijn ogen voor. Als hij bijvoorbeeld op een avond pas laat thuis komt en zijn vrouwen al in hun hut liggen, dan slaapt hij liever buiten dan dat hij bij zijn vrouw-voor-die-avond naar binnen gaat, omdat hij dan het risico loopt haar te betrappen op vreemd gaan, en dat heeft hij liever niet. Mocht het zo gebeuren dat een vrouw zwanger wordt van een andere man, dan wordt hier gewoon niet over gepraat en aanvaardt de eigen man dit kind als zijn eigen kind.
Als een meisje voor het eerst menstrueert verandert er van alles voor haar: ze moet haar haar in de dread-lock-stijl gaan dragen en krijgt een soort kroon op (mocht ze die kroon om 1 of andere reden een dag niet kunnen dragen, dan draagt ze een stuk plastic op haar hoofd, zodat iedereen wel kan zien dat zij al menstrueert). Daarnaast mag ze een metalen riem gaan dragen in plaats van een plastic riem.
Een vrouw kan ook ‘scheiden’ van haar man en met een andere man gaan trouwen. Ze moet dan wel een andere rok aan dan op haar eerste bruiloft, om te laten zien dat ze geen maagd meer is. Als een vrouw geen of één kind heeft draagt zij één ring om haar enkel, als ze er twee of meer heeft draagt ze twee ringen.
Elk Himba-dorp heeft in het midden een Holy Fire. Dit ligt recht tegenover de ingang van het dorp, en aan de andere kant er recht tegenover ligt de hut van de eerste vrouw. Als bezoeker mag je de lijn tussen de hut van de eerste vrouw en het Holy Fire niet overlopen, je moet er dus omheen. Het Holy Fire wordt voor allerlei traditionele ceremonies gebruikt, de man van het dorp praat er met de Spirit. Hij vraagt bijvoorbeeld om goedkeuring voor een huwelijk, goede gezondheid bij een besnijdenis en ook de naam van de baby wordt bij het Holy Fire bepaald. Als een baby geboren wordt houdt de man de baby vast en vraagt hij of iemand een naam weet voor de baby. Iedereen mag een naam noemen, dus als je pech hebt krijg je 30 namen, als je een beetje geluk hebt niet meer dan 2. De namen moeten altijd een betekenis hebben. Zo had onze gids Western 2 namen, waarvan de één ‘dreamed about’ (omdat iemand over zijn geboorte had gedroomd) betekende en de andere ‘left behind’ (omdat ze een ziek familielid hadden moeten achter laten). Western is trouwens zijn nieuwe naam die hij zelf gekozen heeft, maar daarover later meer.
Een andere traditie die bij het Holy Fire wordt uitgevoerd is het verwijderen van de 4 onderste voortanden rond de leeftijd van 11 jaar. Jongens en meisjes worden dan op de grond gedrukt en armen en benen worden vast gehouden, terwijl de man met een speciaal gereedschap de tanden eruit slaat. Waarom? Daar zijn verschillende verhalen over, het lijkt erop dat niemand eigenlijk weet waarom.. Western zegt dat hij wel eens gehoord is dat het gedaan wordt omdat deze tanden toch alleen maar geel worden (want ’s nachts gaan de tanden op pad om ergens anders te eten en daar worden ze geel van), dus kan je ze maar beter gelijk eruit halen. Een andere reden kan zijn dat er in Angola een tijd een ‘kaakziekte’ was waarbij mensen hun kaken niet van elkaar konden krijgen, dus deze tanden eruit gehaald moesten worden om toch te kunnen eten en drinken.. In ons boek staat dat de reden voor deze traditie is dat ze op koeien willen lijken, omdat ze koeien aanbidden. Daar had Western nog nooit van gehoord..
De Himba zijn een semi-nomaden volk. Ze verhuizen zo’n 4 keer per jaar naar de meest groene gebieden, zodat hun geiten en koeien kunnen blijven eten. Ze hebben 1 vast dorp waar ze steeds terug komen, de andere dorpen bouwen ze voor tijdelijk of ze nemen gewoon een tijdelijk dorp over van een andere familie die dat dorp heeft verlaten. De oude mensen verhuizen niet mee, die blijven in het vaste dorp en naar hun wordt dan eten en water gebracht.
De Himba maken hun eigen medicijnen van kruiden en planten en gaan naar hun eigen medicijnman voor medische hulp. Bevallen doen ze gewoon op de grond van de hut met de hulp van de andere vrouwen (dat vond ik natuurlijk interessant, dus heb ik even nagevraagd). Er is wel een soort van medicatie die ze aan de vrouw geven, waar ze naar het lijkt een beetje stoned van wordt.
De kinderen van de Himba gaan niet naar school, ook al is dit wel verplicht in Namibie. De overheid ziet dit gewoon door de vingers. De Himba zien het nut van school totaal niet in. Noorwegen heeft in Himbaland een moving school opgericht (die meereist met het volk) en hier gaan wel een paar kinderen naartoe, maar Western denkt niet meer dan 15 procent.
Vroeger was deze school er niet en gingen ze dus sowieso niet naar school. Western was echter té nieuwsgierig naar de bus waarin hij andere kinderen naar school zag gaan en besloot daarom van huis weg te lopen. Normaal ging hij iedere dag op pad met zijn kudde geiten, maar op een dag kwamen de geiten terug zonder Western. Zijn ouders dachten dus dat hij opgegeten was door een leeuw. Hij was echter naar het dorp gevlucht en heeft daar aan iemand gevraagd hoe hij naar school kon gaan (niet om iets te leren, maar om eindelijk ook een keer in een bus te zitten). De volgende dag zat hij in de bus en sindsdien ging Western naar school. Op school heeft de leraar bedacht dat hij ongeveer 12 jaar moest zijn (want je leeftijd bijhouden, daar doen de Himba niet aan). Inmiddels runt hij zijn eigen camping en lodge en spreekt hij heel veel talen. Zijn ouders zijn nog steeds niet blij met zijn beslissing en snappen nog steeds niet wat het nut is van school, maar ze hebben het geaccepteerd en zijn blij met de bezoekjes die hij af en toe aan zijn dorp brengt. Hij heeft 4 broers (allemaal jonger, nog niet getrouwd dus wonen nog bij zijn ouders) en 3 zussen (waarvan er 2 getrouwd zijn en dus in een ander dorp wonen), die allemaal nog wel in een Himba dorp wonen en zijn voorbeeld niet hebben gevolgd. Hoe hij aan zijn naam Western komt? Er was ooit een Amerikaan waarmee hij veel optrok en die heette Western. Toen de Amerikaan vertrok zei hij: vanaf nu heet jij ook Western. En zo gebeurde..



Tot zover het college over de geschiedenis van de Himba. Ik hoop dat het duidelijk is dat het een indrukwekkende dag is geweest.

Maar we hebben verder natuurlijk niet stilgezeten! De dag erna stond weer een dagje rijden op de planning, van Opuwo richting Twyfelfontein. Een volle dag rijden, met onderweg geweldige landschappen welke we hebben gefilmd, en dus nog even een verrassing blijven. We reden door het landschap waar de Homo Erectus rondliep. Ik zag het wel voor me, zelf een pijl en boog in elkaar draaien en maar kijken welk stuk vleesch er uiteindelijk op het kampvuur voor je grot komt te liggen. Onderweg werd Nele nog gelukkig omdat we ergens passievrucht hadden gevonden en kocht ik bij een kraampje langs de weg een stuk meteoriet dat hier ‘ergens een keer’ in de omgeving is gecrasht.

Twyfelfontein is geregistreerd op de Unesco werelderfgoed lijst vanwege de rotskervingen die dateren van 4000 jaar voor de geboorte van je zus. Na een overnachting op de plaatselijke camping (onder een sterrenhemel, waar de kleur wit bijna evenveel is vertegenwoordigd als zwart), zeker een bezoekje waard en wederom zeer indrukwekkend. Daarna door naar Skeleton Coast.

Bij Skeleton Coast kun je maar beter niet gaan peddelen in je opblaasbootje, want het heet namelijk niet voor niets Skeleton Coast. De koude zeestroom van de Atlantische oceaan botst hier met de hete lucht van de Namib Desert waardoor er een dikke laag mist boven de kust hangt en schippers geen hand voor ogen zien. Daarnaast zijn er verscheidene stromingen waardoor schepen, als ze er eenmaal in terecht zijn gekomen, niet meer terug kunnen en te pletter slaan op de kust. Dit geldt overigens ook voor walvissen en zeehonden. En zeehonden stinken, zeker als ze dood zijn. Zoals de drie kadavers die vlakbij een scheepswrak lagen. Maar sommige zeehonden stinken ook als ze niet dood zijn, als ze bijvoorbeeld hun uitwerpselen verzamelen op één plek aan de kust.

Jup, zijn we ook nog geweest. Cape Cross is de naam van het schiereiland waar honderdduizenden zeehonden verzamelen om, tja, te liggen stinken. Een gruwelijke lucht van dode zeehonden en de uitwerpselen van de nog levenden is me hiervan het meest bijgebleven. Maar het levert natuurlijk ook een bijzonder mooi plaatje op.

Dat was het dan. We zijn nu in Swakopmund, een kustplaats die wordt omschreven als Duitser dan Duitsland. Het is hier echt prachtig………………….

Ohja, dan hebben we nog de prijsuitreiking van onze prijsvraag. Gezien het aantal deelnemers was het even puzzelen wie er nu daadwerkelijk had gewonnen, maar we zijn eruit. De award is bij de toegevoegde afbeeldingen te downloaden voor de uiteindelijke winnaar. En laat ik er niet achter komen dat iemand anders de prijs download, dan zwaait er wat!

Afwiedersehen, Tschüss!