Nieuwe aflevering van soap 'the doctors compound'

Inmiddels weet ik hoe het is om een personage te zijn in een spannende maar erg foute soap serie. Want man man, wat een verhalen hier, op de doctors compound. Ik kan het allemaal niet meer bijhouden, wie nou weer met wie gaat, wie het nou weer heeft uitgemaakt met haar vriendje, en bij wie er allemaal problemen zijn op het thuisfront enzo, pff, niet te volgen! Ga hier alle verhalen niet uit te doeken doen (dat zou te veel privacy schenden haha), maar interessant is het wel ;-) En ik ben dan 1 van de meest saaie personages in de soap, met heel braaf een vriendje thuis op de bank. Maar daar wel heel gelukkig mee :-)

Die soapserie speelt zich met name af in de weekenden trouwens, of nog specifieker: op de vrijdagavonden. Dan zijn er namelijk pre-party’s in een van de huizen op de compound (inclusief de nodige flessen Konyagi), om vervolgens naar Glaciers te vertrekken (ja Marc, dat is nu de place to be..) en voor de echte die-hards daarna nog naar La Liga. Dat is, voor de-niet-trouwe-nele-in-afrika-verhaaltjes-lezers-of-de-vergeetachtigen-onder-de-wel-trouwe-lezers de club waar Marc en ik vorige keer regelmatig te vinden waren, dus ik hoorde natuurlijk bij de die-hards, want dit mocht ik niet missen! Niks veranderd daar.. De manier waarop de locals dansen lijkt nog steeds op seks met kleren aan. En de liefdesverklaringen en huwelijksaanzoeken worden nog steeds om de 5 minuten naar je hoofd geslingerd. Ik heb me weer prima vermaakt!

Los van de soap in de doctors compound, daarnaast ook nog heel veel andere avonturen in mijn laatste 2 weekjes! Zoals aangekondigd ben ik samen met 4 Duitse studenten richting de bergen vertrokken, de Usambara Mountains om precies te zijn, bij Lushoto. Daar gingen we hiken. 40 kilometer. Berg op, berg af. Auw, arme voetjes. Maar wat een prachtig landschap en uitzicht! Halverwege genoten van een overheerlijke lunch en ’s avonds moe maar voldoen van de goede zorgen en kookkunsten van de nonnen van het klooster waar we sliepen. We aten supergate. Dat is spaghetti, maar dan uitgesproken door een Tanzaniaan. Wij waren al erg benieuwd wat we op ons bord zouden krijgen, maar niets exotisch dus.. Al met al een top uitstapje, waarin ik mijn Duits goed hebben kunnen oefenen. En ook alvast begonnen met het opbouwen van een klantenbestand, want de drie Duitse dames willen allen dat ik kom overvliegen voor als zij een keer gaan bevallen. Prima plan, vind ik! Op de terugreis leek het er op dat het onmogelijke toch waar werd: geen kapotte bus in Tanzania! Helaas.. net op het moment dat de Kili in zicht kwam hadden we toch weer pech langs de weg, het zal ook nooit veranderen!

En toen was het moment daar: Sharla kwam aan in Moshi! Natuurlijk suuuuper leuk om haar weer te zien en te knuffelen, en om haar in een weekje een cursus this-is-Tanzania te geven! En wat heeft ze veel gedaan.. Een pre-party op de doctors compound, het zwembad bij de internationale school, een safari, het weeshuis, een studiedagje in de college, Moshi met zijn local food, marktjes en sapjes, een nachtdienst in het KCMC, wat wil je eigenlijk nog meer.. Ik geloof dat ze wel tevreden was toen ze weer richting huis vertrok ;-)

Naast al die avonturen moest ik de afgelopen weken ook nog even heel veel werken, want mijn pijnlijke vinger en de tripjes tussendoor hadden stiekem wat van mijn werkuren afgesprokkeld, dus moest ff knallen deze weken om aan mijn uren te komen! Gelukt: heel wat nachtdiensten tikken goed aan :-) En was (meestal) leuk!! Heb een paar dagen meegelopen op de admission room en OG1 (voor uitleg, zie eerdere verhaaltjes :-p), dus weet nu ook wat meer over de zorg voor de zwangeren en de kraamvrouwen hier. En dat was dan weer goed voor mijn reflectieverslagen.. Dat was alleen wat minder leuk, want super druk met al die verslagen, inclusief een klinische les die ik moest voorbereiden en de bachelorproef die er ook nog eens naast loopt. Dat was dus ff wat minder, maar ach, nu zit het erop!

Die klinische les was overigens erg leuk. Had wat onderwerpen voorbereid om de zorg tussen Tanzania en Nederland met elkaar te vergelijken, en het dan te hebben over ‘wat we van elkaar kunnen leren’. De verloskundigen waren enthousiast en ik moest gelijk allemaal dingen laten zien, haha! Wie weet draag ik hier dus toch nog mijn steentje bij aan kwaliteitsverbeteringen..

Mijn laatste nachtdienst was behoorlijk heftig. Sharla was mee, want die wilde wel eens een bevalling zien, en het liefst inclusief mij in actie. Gelukt. En hoe.. Er waren die nacht 6 bevallingen en 1 keizersnee, dus ze heeft een goed beeld gekregen! Ik heb 3 van die bevallingen gedaan (waarmee mijn babyteller inmiddels op 40 staat, het aantal dat nodig is om te mogen afstuderen, ketjing!), waarvan 1 van een al overleden kindje..

Deze 18-jarige moeder kwam vanuit een ander ziekenhuis. Het verhaal was dat zij aan het bevallen was (ze was meer dan 43 weken zwanger volgens het dossier, en trouwens ook volgens de placenta bleek later, dus dat is veel te lang..) en dat, toen haar vliezen braken, de navelstreng eruit kwam. Dat heet een navelstreng prolaps, en dat is nogal een noodsituatie! Even voor de uitleg: als de navelstreng namelijk tussen het hoofd en de uitgang ligt, drukt de baby tijdens elke wee zijn eigen navelstreng dicht. Wat je dan moet doen is de vrouw omdraaien (op handen en knieen in bed dus), het hoofd omhoog houden met je hand zodat de druk van de navelstreng af is en zo snel mogelijk rennen, naar de operatiekamer welteverstaan, om een keizersnee te doen. Herinner me zo’n situatie in het AMC, waarbij de baby 7 minuten nadat de diagnose gesteld was op de verloskamer, geboren was op de operatiekamer. Zo hoort dat dus. Hier doen ze dat niet zo.

Hier sturen ze de vrouw dan naar een ander ziekenhuis. In een auto, zittend. Toen ze bij ons aan kwam, waren er (natuurlijk..) geen harttonen meer te bekennen.. Dat werd haar wel verteld, maar daar bleef het dan ook bij, qua steun. Ik heb dus besloten bij haar te blijven gedurende de gehele bevalling, en om de bevalling af te maken, ook al zat mijn dienst er al lang op.. Ze leek het niet echt te beseffen, dat haar kindje overleden was. Ze bleef mij namelijk vragen of het kindje toch wel zou bewegen na de geboorte. En of ik voor haar wilde bidden, omdat dat haar hoop gaf.. Het was erg aandoenlijk: zo’n jong meisje, helemaal alleen (want de vader van de baby was maar weer naar huis gegaan toen hij hoorde dat de baby overleden was), schreeuwend en biddend, zo zielig..

De bevalling verliep verder goed, maar de dagdienst was inmiddels begonnen, en op een of andere manier was tijdens de overdracht niet aan hen verteld dat het hier om een dode baby ging. Ongelooflijk. De een kwam dus met een toeter om de harttonen te checken (.. dat heb ik gelukkig net kunnen tegenhouden door het gordijn weer dicht te trekken), de ander schrok toen ze de navelstreng zag hangen en vroeg of er nog harttonen waren (ja natuurlijk mevrouw, daarom sta ik hier zo rustig), maar de verpleegkundige die na de bevalling kwam helpen was nog wel het toppunt. Ik had de bevalling dus gedaan en was aan het afnavelen (navelstreng doorknippen), toen de verpleegkundige kwam om de baby mee te nemen (dat doen ze hier altijd gelijk na de geboorte). Ze begon de baby rustig af te drogen, terwijl ik me op de placenta enzo richtte. Na een tijdje vroeg ze aan mij: is this baby alive? .. Dus ik zei nee, waarop zij erg schrok en het duidelijk maar eng vond dat zij een dode baby vast had. Ik heb de baby toen dus maar weer van haar overgenomen, om haar aan moeder te laten zien, die haar kindje heel graag wilde vasthouden en knuffelen.. Het ergste hieraan vind ik nog wel dat deze verpleegkundige niet zag dat het hier om een dode baby ging, en dat zij, als zij serieus dacht dat deze baby nog leefde, niet heel hard aan het reanimeren was. Echt ongelooflijk..

Nou, inmiddels was het half tien, dus besloot ik maar de verloskundige op te zoeken die mij beoordeelt, want ik zou mijn eindevaluatie hebben na mijn nachtdienst. Maar ik ben wel blij dat ik gebleven ben voor deze bevalling, natuurlijk omdat het leerzaam was (maar ik heb vaker dit soort bevallingen gedaan in het AMC, al was het dan meestal met hele kleine kindjes), maar vooral ook voor de jonge moeder, want zo was ze tenminste niet helemaal alleen.. Mijn evaluatie was trouwens helemaal prima, dus dat is ook weer mooi afgerond! En toen vond ik het om half 1 toch maar tijd om naar bed te gaan ;-)

Toen was er dinsdag nog de grote dag voor de 5 weeskinderen (dit verhaal loopt dus niet helemaal chronologisch, maar ach..)! Ze zijn verhuisd! De buurt had een enorme afscheidsceremonie georganiseerd, zo mooi! Inclusief gebeden, toespraken, eten voor iedereen en zelfs een heuze fotosessie. En Sharla en ik waren eregast. Daarna dus met z’n allen richting het weeshuis vertrokken, de jongens hadden nog nooit in een auto gezeten, dus dat was een avontuur op zich!

Bij het weeshuis aangekomen waren de 4 jongsten door het dolle heen: al dat speelgoed en al die andere kinderen om samen te spelen, super natuurlijk! De oudste had het alleen erg moeilijk.. Die besefte denk ik (als enige?) dat dit het dus was: zijn nieuwe leventje, vanaf nu, niet meer terug naar zijn eigen huis en naar zijn vertrouwde buren. Moeilijk hoor.. Want wat zeg je tegen zo’n kind? Hij mag zich natuurlijk zo voelen! En voor de rest komt dit waarschijnlijk ook nog wel.. Gelukkig heeft Teacher met hem gepraat en hem getroost..

Sharla en ik hebben het logo van Het Toverkruid (de school van Ellen, die het geld heeft ingezameld) op de muur van de nieuwe dorm geschilderd, en toen alles klaar was mochten de jongens een bed uit kiezen. Dat was dolle pret, vooral als je het bovenste bed krijgt van het driedubbele stapelbed natuurlijk!

En toen kwam het afscheid.. Teacher riep alle kinderen bij elkaar, Neema sprong gelijk in mijn armen, en toen vertelde hij dus dat dit de laatste keer was dat ik er was, en dankjewel enzo, liedjes zingen, handjes schudden, enz ☺ Neema moest heel erg huilen toen ze hoorde dat ik weg ging, zo zielig.. Want wat zeg je dan he? En wat doe je dan.. Nouja, uiteindelijk maar gewoon gegaan, maar moeilijk was het wel.

Was een super dagje, maar wel erg vermoeiend! Wij vonden dus dat we een sapje bij de Kili Coffee Lounge verdiend hadden, en daar kreeg ik me toch een geweldig nieuws.. Mijn neefje Noah is geboren! Simon en Sarah zijn papa en mama geworden ☺ Ik wist al dat Sarah aan het bevallen was, dus was de hele dag in het weeshuis al afgeleid haha. Alles is goed gegaan, moeder en kind zijn thuis en doen het super! En hij is zoooo mooi en zoooo lief (op de foto dan he), dus nu heb ik natuurlijk nog meer zin om naar huis te gaan! Mijn nieuwe neefje knuffelen!

Dat moment zit er inmiddels toch ook echt bijna aan te komen! Vandaag moet ik nog even knallen aan mijn laatste verslag, en vanavond is er dan nog een feestje op de doctors compound. En dan zit het erop! Morgen vlieg ik, om zondagmiddag aan te komen! Wat is het snel gegaan.. Aan de ene kant lijkt Namibie echt veeeel meer dan 5 maanden geleden, maar aan de andere kant zijn die 5 maanden ook zo voorbij gegaan.

Maar wat was het mooi..